วันพุธที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2552

ความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อน


หลายๆเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งเเต่ก้าวเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงรายเป็นเส้นทางที่เจอหลายๆเรื่องราว มากมายด้วยประสบการณ์ทั้งในทางที่ดีเเละไม่ดี เเต่สิ่งหนึ่งที่ได้เจอมาเเละเป็นสิ่งที่ยังอยู่ในความผูกพันธ์ คงจะหนีไม่พ้นเรื่องเพื่อน มาเรียนนิเทศศาสตร์ได้2ปีเเล้ว สรุปก็คือย้ายจากเด็กบัญชีมาเรียนนิเทศศาสตร์ตอนเเรกห้อง2 นิเทศศาสตร์มีกัน 39คน จนมาถึงตอนนี้เหลือเเค่18 คน ถึงจำนวนคนในห้องจะน้อยลงเเต่ส่วนลึกพวกเรามีความรักเเละความจริงใจให้กัน ในความคิดของคนบางกลุ่มอาจคิดว่าเด็กห้อง2 ไม่ใช่เด็กกิจกรรม เรียนไม่เก่ง เเต่อยากให้คนกลุ่มนั้นเปลี่ยนความคิดบ้าง ถึงจะเป็นเด็กห้อง2 เเต่พวกเราก็ตั้งใจเรียนเเละร่วมกิจกรรมทุกครั้ง พวกเราจะก้าวเดินไปทางข้างหน้าพร้อมกันเเละจะไม่ให้เพื่อนคนใดคนหนึ่งเดินเเยกทาง พวกเราจะต้องเดินไปสู่จุดหมายในเส้นทางเดียวกันจนถึงจุดหมาย......
มาดูลักษณะนิสัยของเพื่อนผมดีกว่าคับ.......

วันเสาร์ที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

เวลาที่ผ่านไป


คุณเคยคิดบ้างป่าวคับว่า เวลาที่มีอยู่ทุกวันนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อใด สำหรับผมช่วงเวลาที่ผ่านมาพูดเเบบตรงตรงเลยคับว่า
เป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปเเบบไร้ค่าหลายครั้งผมเคยท้อเเท้เพราะชีวิตเจอหลายเรื่องราวหลายปัญหา ยิ่งเจอสิ่งเเวดล้อมภายนอกไม่ว่าจะเป็นเพื่อนฝูงหรือสถานที่บันเทิงต่างๆในเชียงรายพูดถึงเเล้วยังจำคำที่อาจารย์ท่านหนึ่งสอนได้เลยว่า ถ้าตัวผมมาเรียนมหาลัยเเล้วถ้าไม่บังคับเเละขยันก็อย่าคิดว่าจะจบเลย ตอนนั้นยอมรับว่าเห็นเรื่องที่อาจารย์สอนเเล้วเป็นเรื่องที่ตลก เเต่เเล้วชีวิตของผมก็เหมือนกับตัวละครในฉากของอาจารย์ท่านนี้ คิดเเล้วอยากย้อนเวลาเเละนำคำอาจารย์สอนมาปฎิบัติ สำหรับตัวผมเองอยากบอกให้ผู้ที่เข้ามาอ่านบทความเรื่องนี้ว่า.....ชีวิตเมื่อล้มเเล้วก็จงลุกขึ้นมาถึงเเม้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรขอจงอย่าท้อเเท้ เวลาที่ผ่านไปเเล้วให้เก็บเรื่องราวเหล่านั้นมาเป็นประสบการณ์ในการดำเนินชีวิตปัจจุบันดีกว่า สิ่งที่ไม่ดีก็ทิ้งไว้กับอดีต เเละนำสิ่งที่คิดว่าดีมาเเก้ไขให้ดีกว่าเดิม
หมูอ้วนอิคคิว.........

วันจันทร์ที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2552

กำลังใจที่มีให้

กำลังใจ

การพิสูจน์ตนเองที่ดี อาศัยเวลาและการกระทำ มิใช่อธิบายและเหตุผล
ร่าเริงเป็นยาบำรุง ความหวังเป็นยาบำรุง เมตตาเป็น
ยาบรรเทา
ด้วยรักที่จะเรียนรู้ ล้มเหลวไม่ใช่เรื่องเลวร้าย มันให้บทเรียนและพิสูจน์ศรัทธา
เราทำงาน อย่าให้งานทำเรา ให้งานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ให้ชีวิตเพียงรู้จักรักการงาน
ชีวิตที่สดชื่นแจ่มใส ก้าวเดินไปด้วยการเรียนรู้ สันโดษอยู่ด้วยการแสวงหา
ผิดพลาดย่อมผิดหวัง คนเราผิดหวังได้เสมอ แต่อย่ายอมอยู่อย่างสิ้นหวัง
ในความว้าเหว่เงียบเหงา เพียงเรารู้จักสงบ เราจะพบตัวเราเอง รอยร้าวในใจของนักสู้ ไม่ใช่อยู่ที่เคยล้มเหลว แต่อยู่ที่ไม่ยอมเริ่มต้นใหม่
ถ้าใจจะต้องปวดร้าว อย่างไรก็ปวดร้าว เร็วไปวันสองวันจะเป็นไรไป....
แพ้เป็นบันได ชนะเป็นสะพาน ประสบการณ์เป็น
บทเรียน

วันอาทิตย์ที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2552

การเรียนจะดีได้ต้อง ร7 เหล่านี้คับ

1. รักงาน ความรักและศรัทธาในงานจะเป็นเครื่องกระตุ้นให้อยากทำงาน การรักงานจะสร้างความสุขใจและรอยประทับใจในงานด้วย

2. รู้งาน ทำงานต้องอาศัยความรู้ที่ถูกต้อง การรู้หลัก รู้รอบและรู้ลึก ปรับเปลี่ยนกลยุทธ์การทำงานได้อย่างฉลาดถือว่ารู้จริง

3. ริเริ่ม การมีความคิดริเริ่มเป็นองค์ประกอบที่สำคัญในอันที่จะทำงานให้เกิดการพัฒนา

4. ร้อยรัด หมายถึงรู้จักองค์ประกอบของงานแล้วนำมาจัดให้เป็นระเบียบ เป็นรูปแบบมีขั้นตอน

5. รวบรวม คนที่ทำงานเป็นระบบจะมีการเก็บข้อมูลรวบรวมเพื่อใช้ในการรายงาน

6. รับผิดชอบ จุดเด่นของผู้นำและนักพัฒนางานทั้งหลายคือความรับผิดชอบ

7. รายงาน ผลงานที่ทำเป็นเครื่องแสดงความสำเร็จของงานว่าดีเด่นอย่างไร ต้องจัดทำรายงานคนส่วนใหญ่ไม่ชอบรายงาน คิดไป ทำไป ขึ้นปีใหม่ก็ทำอย่างที่เคย ทำมา การทำงานจะต้องมีหลักการ หลักฐานด้วยเสมอ เพื่อตรวจสอบข้อบกพร่อง จุดเด่น จุดด้อยไว้พัฒนางานให้ดียิ่งขึ้น



ขอขอบคุณข้อมูลจาก กระทรวงศึกษาธิการ

สิ่งที่ได้จากการเรียนวิชาการสื่อข่าวเบื้องต้น


สิ่งที่ได้จากรายวิชาการสื่อข่าวเบื้องต้นอันดับเเรกที่สำคัญมากก็คงจะไม่พ้นเรื่องการเขียนข่าว เพราะว่ากว่าจะได้ข่าวออกมาชิ้นหนึ่งเป็นเรื่องที่ละเอียดมากไม่ว่าจะเป็น รูปเเบบการเขียน ความถูกต้อง ภาษาที่ใช้ (เกือบไม่รอด) อิอิอิ การเป็นผู้สื่อข่าวนั้นต้องเป็นคนตรงต่อเวลา อย่างที่อาจารย์บอกเเละย้ำตลอดว่า การเขียนข่าวต้องส่งตรงเวลาเพราะถ้าไม่ส่งตรงเวลาจะทำให้ข่าวนั้นหมดความสนใจหรือล้าสมัยไปก็ได้ รายวิชานี้สอนให้ป็นคนที่กล้าคิด กล้าทำ ในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนในวิชาอื่นๆนั้นก็คือ การลงพื้นที่จริงในการหาข้อมูลเเละการสัมภาษณ์ กว่าจะผ่านประสบการณ์สื่อข่าวเบื้องต้นของผมบอกได้ตรงๆเลยว่าเป็น รายวิชาที่ต้องใช้ความอดทน รับผิดชอบ ความขยัน คับ
สำหรับการเรียนรายวิชาการเขียนข่าวเบื้องต้นนี้ เป็นเรื่องที่ไม่ยากเเละไม่ง่าย สำหรับผมเลย ช่วงเเรกปรับนิสัยตัวเองไม่ทันเลยคับ เพราะที่ผ่านมาผมเป็นคนที่ขี้เกลียด ไม่เคยส่งงานอาจารย์ เวลามาเรียนก็มาสายตลอด (สงสัยจะเป็นเด็กอยู่คับตอนนั้น) ไม่งั้นผมจะลงเรียนปีหนึ่งอีกทำไมคับ
( สงสัยผมเก่งเกินไป) เเต่เเล้วนิสัยของผมเริ่มหายไปเมื่อได้เรียนวิชาการเขียนข่าวเบื้องต้น จนตอนนี้ขยันส่งงานที่อาจารย์มอบหมายให้ มาเรียนก็ตรงเวลา จนมาถึงตอนนี้ผมยังรู้สึกเสียดายเวลาปีที่ผ่านมาเลยคับ ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองเเละพ่อกับเเม่เลยคับ ................

วันพุธที่ 26 สิงหาคม พ.ศ. 2552

วันพฤหัสบดีที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2552

ยายหลานคุยโทรศัพท์กันเเบบขำๆ

หลาน : ฮัลโหล...ยาย นี่หนูเองน๊ะค๊ะ

ยาย : อ๋อ..หนูเองเหรอจ๊ะ

หลาน : ตอนนี้หนูได้เป็น Freshy

ยาย : อ้าว!! ไปเป็นกะหรี่ทำไมล่ะลูก

หลาน : ไม่ใช่!!! หนูอยู่ปีหนึ่ง

ยาย : ถูกเค้าจับขึงด้วยเหรอลูก

หลาน : ยายคะ คือ...หนูเป็นรุ่นน้อง

ยาย : ไปทำยังไงท้องละลูก

หลาน : หนูเป็นน้องวิดคอม

ยาย : อ๋อ โดนเค้ามอมเหรอลูก

หลาน : เปล่า หนูเรียน มศว

ยาย : ยังไม่มีพ่อด้วยเหรอลูก

หลาน : ยายอ่ะฟังผิด

ยาย : พ่อมันดัดจริตอีกเหรอลูก

หลาน : ยายง่ะ ชอบพูดบ้าๆ

ยาย : มันชอบเล่นท่าเหรอลูก

หลาน : ทำไมยายไม่ตั้งใจฟัง

ยาย : มันล่อซะพังเชียวเหรอลูก

หลาน : หรือหนูพูดไม่ดัง

ยาย : โห!! หนูติดสังฆัง แย่เลยลูก

หลาน : โว้ย!! คุยกับยายแล้วเซ็ง

ยาย : คงไม่ใช่มะเร็งมั้งลูก

หลาน : ยายทำหนูอารมณ์เสีย

ยาย : จะอมจะเลีย ปล่อยเค้าเถอะลูก

หลาน : ทำไมยายไม่ฟังดีๆ

ยาย : แค่สองที.. กระจอกลูก

หลาน : ไม่เอาแล้ว หนูไปดีก่า

ยาย : ตีลังกา ยายลองแล้วลูก

หลาน : จึ๋ย..เอ่อ..ยายแปลกปายน้าค้า...

ยาย : บนหลังคา..ก็น่าลองนะลูก

หลาน : เน่!! ถ้ายายไม่หยุด หนูจะด่า







วันพุธที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2552

กำลังใจของเด็กหัวโต

อย่าหมดหวังถ้ายังมีลมหายใจ
ยิ้มหน่อยได้ไหม
ยามที่ใจต้องพบกับทางตัน
จงคิดถึงช่วงที่เคยสุขสันต์
แล้วดึงมันออกมาเพื่อปลอบใจ
----*****----*****-----
เราต้องพบสิ่งที่ดีในวันหน้า
ทุกปัญหาย่อมเตรียมทางออกไว้
เพียงเเต่ว่าเราหาหาเจอเมื่อไหร่
ยิ้มเข้าไว้แล้วมุ่งหน้าหาต่อไป

วันจันทร์ที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2552

ความฝันของตี๋อ้วนกับเอกนิเทศศาสตร์

เด็ก...นิเทศศาสตร์
เมื่อคุณแหงนหน้ามองฟ้า และเอื้อมมือไปเพื่อจะคว้าดาว ถึงแม้..อาจจะไม่มีดาวซักดวงติดมือมาอย่างที่ต้องการ แต่ขอให้รู้เถอะว่า สิ่งที่คว้าได้ ยังไงซะก็ไม่ใช่ดินเเน่นอน คนเราทุกคนต่างก็มีจุดหมายในการดำเนินชีวิต เเต่จุดหมายที่เราฝันไว้จะไปถึงหรือไม่ขึ้นอยู่กับ ความตั้งใจ ความอดทน เเละที่สำคัญจุดหมายที่เราฝันไว้ต้องเป็นสิ่งที่เรารักเเละชอบอีกด้วย ชีวิตของผมก็มีเป้าหมายเหมือนกับหลายคนบนโลกใบนี้ต่างกันเเค่เป้าหมายของเเต่ละคนไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง
เป้าหมายของการเรียนเอกนิเทศศาสตร์ของผม คือได้ทำงานที่ตนเองรักเเละชอบ งานที่ผมรักเเละมีความฝันมาตั้งเเต่ตอนเป็นเด็ก
คืออยากทำอาชีพเป็นผู้สื่อข่าว ซึ่งบ่อยครั้งที่มีเพื่อนของผมมักบอกว่า..เรียนจบนิเทศศาสตร์หางานทำยาก เเละก็เป็นงานที่อันตรายมาก เเต่ความคิดของผมกลับไม่คิดอย่างนี้เลย ผมกลับคิดว่าการเรียนนิเทศศาสตร์ ทำให้ผมรู้จักความรับผิดชอบเเละการตรงต่อเวลาอีกด้วย ถึงเเม้ว่าเป้าหมายการเป็นผู้สื่อข่าวที่ผมวางไว้จะไม่เป็นจริง เเต่ผมก็ภูมิใจที่ผมได้เรียนรู้ในสิ่งที่ผมรัก
เป้าหมายในการเรียนนิเทศศาสตร์ไม่ใช่เเค่การเป็นผู้สื่อข่าวอย่างเดียว ก็ยังมีอาชีพอื่นอีกไม่ว่าจะเป็น ดีเจ นักเเสดง เเละอื่นๆอีกมากมาย ทุกคนต่างมีเป้าหมายของชีวิตเเต่
จะเป็นจริงหรือเปล่า ขึ้นอยู่กับความตั้งใจเเละความอดทน

เรียบเรียงโดย......หมูอ้วน








ของขัวญจากใจลูก


..พระคุณแม่ล้นฟ้ามหาสมุทร สุดจะหาสิ่งใดเทียบเทียมได้..
12 สิงหาคม 2552 ที่ผ่านมาข้าพเจ้ามีเรื่องราวที่เล่าขานให้กับเพื่อนหลายๆคนว่าข้าพเจ้ามีความตั้งใจที่จะทำอะไรเพื่อแม่ อยากให้แม่ได้ชื่นใจกับสิ่งที่อยากทำ ข้าพเจ้าตั้งใจมาเนิ่นนานเกือบเป็นปีและแอบกระทำเงียบๆนั่นคือเก็บเงินเล็กๆน้อยๆที่เหลือจากค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันโดยการหยอดกระปุกออมสินเจ้าหมูตัวน้อยที่ข้าพเจ้าซื้อมาจากตลาดนัดและเก็บไว้บนหัวเตียงและหมั่นเพียรพยายามหยอดกระปุกออมสินทุกๆวันเพื่ออยากจะให้สิ่งหนึ่งที่ตั้งใจจะให้แม่
ถึงแม้ราคาจะน้อยแต่คุณค่ามันมากมายแต่จะมากอย่างไรก็คงเทียบกับความรัก ความห่วงหาอาทรของแม่คงไม่ได้ ข้าพเจ้าอยากได้
ของขัวญชิ้นเล็กๆ ที่แสดงถึงความรักของลูกเป็นสื่อจากใจ
นั่นคือเครื่องดื่มเสริมกำลังพร้อมดอกมะลิสีขาวช่อเล็กๆข้าพเจ้าเข้าไปกราบแม่และมอบของขัวญจากใจให้แม่และหอมแก้มด้วยซึ่งเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้ากระทำ และได้บอกแม่ด้วยว่าลูกจะตั้งใจเรียนให้มากกว่าเดิมและทำความฝันให้เป็นความจริงถึงแม้ว่าจะยากเพียงใดก็ตาม และข้าพเจ้าจะนำเอาความสำเร็จไปฝากแม่และทุกคนที่รอความหวังจากข้าพเจ้าให้ได้ ..เป็นกำลังใจให้ข้าพเจ้าด้วยนะ.....